Hola mi amigos!

Och vrienden, er is zo veel te vertellen… Laat ik maar beginnen met een situatieschets. Ik zit op een houten stoel te typen, terwijl twee huisgenootjes op een matras een film kijken. Hier in Mendoza is monday the new saturday. De hele Base maakt uitstapjes of werkt stapels achterstallige vieze was weg. Maar wat is ‘de hele Base’ eigenlijk?

De Base is een groot stuk land aan de zijkant van Mendoza-stad. Het is een soort basisplaats voor missionairs. Er zijn hier veel evenementen en het team is verdeeld in verschillende ministries. Er zijn ministries voor o.a. gastvrijheid, sport, el Campo (activiteiten in de woestijn met de locals), communicatie en nog veel meer. Elke activiteit staat onder leiding van één van de ministries. In de rest van de verslagen zal ik veel vertellen over de activiteiten en de ministries. Ik zelf ga meedraaien in zoveel mogelijk verschillende ministries en activiteiten om te observeren en te ontdekken hoe het er hier aan toe gaat. Ik hoop dat ik na verloop van tijd ook veel voor de ministries kan gaan betekenen.
Het gebied waarin de Base ligt heet Bourbollon (zeg: boerboezjon), wat zoveel betekent als ‘plaats waar er een waterbron ontspringt. Ik vind het een mooie multi-interpretabele naam. De Base is een kekke plaats, met een enorm zwembad, een aantal mooie (sport)velden, gebergte, bos, een grote keuken en evenementzaal. We hebben een uitgebreide ropes course op de Base, waar we teams verwelkomen. Dit zijn klim/balans/vrije -val/kabelbaan/touwcircuits waar mensen veel leren over leiderschap, angsten overwinnen, teamwork, afhankelijkheid, vertrouwen en nog veel meer. Ik heb al twee keer meegeholpen, en ik ben overtuigd van de fundamentele waarde van ropes course!
Midden op de Base bouwen de jonge getrouwde stellen (waaronder Anniek en Marlon!) huizen. Achterin de Base staan allemaal schattige houten huisjes waar gezinnen en losse personen wonen. Ik woon ook in 1 van deze huisjes, een koddige 24 m2 die de naam ‘Limonera’ (lemontree) draagt. Binnen is het heel handig en vrolijk ingericht. We hebben allemaal bloemendekbedden en gele gordijnen die ervoor zorgen dat het huis ons altijd positief verwelkomt. Er staan twee stapelbedden in de slaapkamer, waar ik samen met 3 meiden uit Puerto Rico, Argentinië en Equador in pit. Zij zijn iets jonger dan ik en volgen een 5-maand durende school, DTS genaamd. In deze periode komen ze erachter wie ze zijn, en met welk doel ze geschapen zijn. Een hele intensieve periode, die gepaard gaat met veel gebed, confrontatie, blijdschap en herdefiniëring van identiteit en grenzen. Ik voel me dankbaar dat ik als ‘grote zus’ met de meiden kan praten en bidden over/voor alles waar ze middenin zitten. Het is ook ontroerend vet om ze te zien groeien en om te zien hoe ze steeds meer gaan bloeien op hun unieke manier. Er gebeuren hier zulke mooie dingen.

Er wonen in totaal ongeveer 40 mensen op de Base. Stuk voor stuk hele interessante, liefdevolle en talentvolle personen. Man, deze plek zit echt vol parels! Ik vind het een leuk idee om in elke update een persoon uit te lichten. En vandaag is dat Belin. Belin was een van de eerste vrouwen die ik ontmoette op de Base. Ze is Puerto Ricaans, 1,56 meter lang (gok ik) en ze heeft haar prachtige krullen ooit gestyled. Tot op heden zijn ze niet teruggekomen. Ik heb Belin leren kennen als een expressief, authentiek, open persoon met een goed gevoel voor humor en een enorm hart. En een vest. De eerste dag hielp ik haar in de keuken met koken. We hebben honderden groenten en aardappels in dobbelsteentjes gehakt en elkaar leren kennen. Ze spreekt Engels, gelukkig. Het helpen in de keuken moet je niet onderschatten. Ik heb ondervonden dat het een perfecte plek is om cultuur te ontdekken en mensen te leren kennen. Daarvoor hoef je helemaal niet chic te speeddaten of uren te googlen. In de keuken zit je middenin de realiteit, zo echt als deze kan zijn. Geuren, temperatuur, manieren en handigheidjes zijn alomtegenwoordig. Bovendien kan eten/koken zoveel zeggen en oproepen. Ik heb vandaag (twee weken na aankomst) bijvoorbeeld voor het eerst weer een bruin broodje gegeten in de stad, en het bracht me zoveel meer dan een gestilde honger! Ik proefde weer even de keuken van thuis, en alles wat daarbij hoort. Het gaat verder dan smaken: er komen herinneringen boven en emoties. Super interessant. Goed, terug naar Belin. Een van de mooiste acties van haar vind ik wel dat ze tijdens de eerste keer koken alles op stop zette (gas uit, kraan uit, mes weg, etc.) omdat ze zich wilde concentreren op ons gesprek. Ze zei dat dit veel belangrijker was dan eten. We hebben die dag ruim een uur te laat het eten geserveerd, maar het kon Belin niet schelen. En mij ook niet. Belin heeft me die dag zo gezegend met haar woorden en aandacht. En dat is hoe ze zich laat leiden door wat de Heilige Geest haar ingeeft. Ik ben verwonderd en dankbaar dat ik op een plek ben vol mensen die op deze manier keuzes maken.

Ik ga proberen op deze manier steeds een nieuw persoon te introduceren, zodat jullie niet vergaan in een zee van nieuwe namen waar jullie nog helemaal geen beeld bij hebben.
Nu ik dit typ is het alweer een week later. Het in slaap vallen gaat gelukkig weer helemaal smooth, maar ik merk dat ik nog wel heel vaak zachtjes woorden aan het zeggen ben. Tegelijk ben ik er achter gekomen dat er super veel mensen stiekem Engels spreken (uiteraard niet zo goed als ik), maar dat ze zich schamen voor hun uitspraak. Daarom laten ze mij continu ploeteren met gebrekkig Spaans… Ach, het is goed voor me!
Zondag ben ik naar de kerk gegaan met Guiliana, de oudste dochter van het gezin. Het was heel fijn om daar te zijn en veel te herkennen in de liederen, maar vooral om heel scherp te ervaren dat God 100% dezelfde is hier. Natuurlijk weet je dat van tevoren, maar ik kan met herinneren dat het veel geluk bij me losmaakte. Die zondagmiddag hadden we een barbecue met vrienden van de familie. De bbq – hier heet dat: asado- was LEKKER! Zo ongeveer elk huis in Mendoza, hoe klein ook, heeft een enorme grill in de tuin staan met daarnaast een soort vuurkorf. Ze gebruiken geen kooltjes, maar gewoon hout. Bovendien is het vlees super mals en groot. Sinds de asado begrijp ik een beetje waarom mensen verliefd op eten kunnen zijn. Dit was echt imponerend! Zondagmiddag hebben we een uurtje geslapen en daarna was het alweer tijd voor een enorm diner. Uit respect en waardering voor de cultuur heb ik een beetje gegeten, maar uiteraard zat ik nog helemaal vol van de bbq. En op zondagavond gaat elke inwoner van Argentinie shoppen tot een uur of 23:00. Heel apart! Dus dat deden wij ook, maar ik heb niks gekocht.

En dit is het punt waarop ik besluit om niet per dag te gaan schrijven, maar meer een algemeen verhaal over de afgelopen tijd. Ik zal zeker momenten uitlichten, maar elke dag ga ik niet trekken. ;)