Jaaaaa ik ben in Argentina bitches!

Eigenlijk stelt zo’n reis ook helemaal niet zoveel voor. Het grootste gedeelte van de tijd zit je te chillen op je luie krent en laat je je bedienen door mensen die zelfs na 11 uur vliegen nog geen kreukel in hun blouse hebben. De eerste fout die ik heb gemaakt is dat ik ervoor koos om geen oranje/rood-wit-blauw tshirt aan te trekken. Vanaf Madrid Airport werd ik door iedereen consequent overspoeld met een Spaanse woordenvloed voordat ik kon zeggen ‘da’k nie wist wat of da’ ze noe hezeid hâ, maar da’k dr niks van had verstean.’ Ik moet zeggen dat het redelijk beangstigend is om allemaal semi-gelijke uiterlijken als de mijne te zien. Bruine ogen en een licht getinte huid. Brrr dit bevlekt mijn uniciteitsutopie. (mooi woord trouwens, uniciteitsutopie. Microsoft Office Word rekent het goed, dus ik ga het vaker gebruiken. Leuk!) Goed, genoeg daarover.
In Nederland is het op dit moment 17:23 en hier is het lunchtijd. Ik heb een vierpersoonstafel bezet in een bar op Buenos Aeros Airport. Al mijn tassen zitten op een stoel. We eten 3 zoete croissants en ik probeer een beetje te wennen aan de chaos. Naast het chaotische karakter van de Argentijnse cultuur is ook aan de fysieke realiteit geen touw vast te knopen. Half afgemaakte gebouwen, gaten in de weg, een onduidelijke maximale snelheid en overal en nergens een spontaan vuilnisbuiltje. Het heeft natuurlijk ook voordelen. Zo heb ik (ohooo) zojuist een ontbijtmenuutje besteld, terwijl het echt al over twaalven is. Dat zou de HEMA echt nooit goed vinden!
Er valt nog veel meer te vertellen. Zo kan ik me nog goed herinneren hoe ik half-slapend wakker schrok op Madrid Airport toen ik door het omroepsysteem mijn naam hoorde schallen – te midden van een zoveelste Spaanse brei -. Instinctief wilde ik wegrennen, maar een zelfstandige reiziger moet beter weten. Vol innerlijke vrees en uiterlijke dapperheid draafde ik naar de balie toe. Ik moest mijn paspoort en boardingpass laten zien, zonder verder commentaar. Ik overlegde in mezelf of ik ergens schuldig was, maar toen ik niks kon bedenken bedacht ik dat mijn backpack vast kwijt was. ‘ Is something wrong?’ vroeg ik. De drie medewerkers keken me lachend aan en zeiden dat alles oké was. Ik was alleen ingedeeld in de emergencyseat, dus als er iets zou gebeuren, moest ik de crew helpen en de nooddeur openen/sluiten. Ze wilden weten of ik gezond en sterk was. Nou, dat overrompelde me best wel. Toen ik op de stoel zat en de onvermijdelijke confrontatie had met de enorme nooddeur direct naast me, voelde ik lichte paniek opkomen. Ik was zó moe, en deze verantwoordelijkheid legde een hoop niet-welkome druk op me. Ik vroeg de stewardess of er een mogelijkheid was om te ruilen, en direct bood een vrouw in de veilige rij naast me aan om te ruilen. Dat voelde echt als een enorme opluchting (zie je het al voor je, Rachel die een beetje een vliegtuig gaat beschermen van den ondergang?) De rest van de vlucht heb ik goed kunnen slapen. Nou ik ga nog even de laatste vlucht pakken en dan word ik opgehaald door da’k ut nie weet. Zij weten gelukkig wel hoe ik heet, dus het zal wel goedkomen.