En toen...

Toen ik mijn laatste gate had gevonden op BuenosAires Airport en neerplofte op een stoel, werd ik overspoeld met een orkaan aan emoties. Euforie, vermoeidheid, blijdschap, zenuwen, geluk en gemis vulden mijn ogen steeds opnieuw en ik kon er niks aan doen om de tranen te stoppen. Als een traveldiva heb ik een zonnebril op gezet en deed ik net of er niks aan de hand was. De gedachte die de hele tijd door me heen ging was: ‘Bijna klaar.. bijna thuis.’ De eindstreep was duidelijk in zicht. Alle spanning van het alleen reizen, de douane, het overstappen etc. verliet mijn lichaam en ik kon me overgeven aan de vermoeidheid. En toen gebeurde het ergste wat mij in deze toestand kon overkomen. De vlucht werd gecancelled! Het werd rumoerig in de gate en overal om me heen gonsde het van het Spaans. Ik probeerde tevergeefs aan een paar mensen te vragen of ze ook Engels spraken en me konden helpen. Niemand. Met man en macht probeerde ik niet in paniek te raken, maar ik kon niet eens meer helder naar het bord kijken. Ik voelde me echt een hulpeloos kind, en ik begon te bidden. Opeens stond er een oudere vrouw voor me, die zich in moeizaam Engels voorstelde. Mary. Ze kwam naast me zitten en droeg een kalmte bij zich die moederlijk aanvoelde. Ze leek niks anders te doen te hebben dan een gesprekje met mij aan te knopen, en daar ging ze dan ook helemaal in op. Ik moet toegeven dat het me afleidde en ik voelde een soort ruimte ontstaan in de paniek. Er kwam een andere vrouw naar ons toe lopen, die zich voorstelde als Grace. Grace was de zus van Mary. Even onverwacht als ze op kwam dagen, was ze ook weer verdwenen. Mary hield me bezig en om ons heen was iedereen in rep en roer. Werkelijk niemand wist waar we heen moesten. Toen kwam Grace weer. Ze wist waar we heen moesten en nam Mary en mij mee naar een plek waar de tickets veranderd konden worden. Daarna loodste ze ons naar de nieuwe gate, en ze was weer verdwenen. Mary en ik zaten daar alleen en een hele tijd later kwamen de andere gate-genoten pas aangelopen. Tot in het vliegtuig heb ik samen met Mary gelopen, maar toen we in Mendoza aankwamen zag ik haar en Grace nergens. In mijn paniek heeft God voor me gezorgd en engelen op mijn pad gebracht, alle eer en glorie aan Hem! Ik ben zo dankbaar dat ik in mijn zwakheid gedragen ben… Heel bijzonder! Ik arriveerde pas om 21:00 lokale tijd in Mendoza, omdat de eerdere vlucht dus gecancalled was. Voor mijn lichaam voelde het aan alsof het 02:00 was. Ik werd opgehaald door Alicia, een hele vrolijke californische meid die nu 7 jaar op de Base woont. Ik moest echt wennen aan haar Engels, omdat ze heel snel praat en met een sterk Amerikaans accent. Ze heeft me overal heen gereden met de auto, maar eerlijk gezegd kan ik me niet eens meer goed herinneren waar ik allemaal geweest ben. Ik viel telkens in slaap op de achterbank ☺ In ieder geval kwam ik uiteindelijk aan bij mijn gastfamilie met een Italiaanse achternaam die ‘goedemiddag’ betekent. Het was 22:45, en ik hunkerde naar een bed. Maar hier is het dus heel gewoon om zo laat pas te gaan dineren. We aten pizza en gelukkig was de familie heel geduldig met me. Ze begrepen dat ik heel moe zou zijn en best snel na het eten mocht ik douchen en naar bed. Ik weet nog dat ik veel te moe was om nog na te denken, maar de slaap kon me niet pakken. Alles wat door mijn hoofd ging moest ik op een autistische wijze vertalen in het Engels en in het Spaans. Bovendien moest ik van mijn interne dwang de Spaanse variant zachtjes uitspreken voordat ik weer door kon gaan met denken/slapen. Dit proces heeft me de eerste 3 nachten zeker anderhalf uur gekost!
Nu ik dit typ is het alweer een week later. Het in slaap vallen gaat gelukkig weer helemaal smooth, maar ik merk dat ik nog wel heel vaak zachtjes woorden aan het zeggen ben. Tegelijk ben ik er achter gekomen dat er super veel mensen stiekem Engels spreken (uiteraard niet zo goed als ik), maar dat ze zich schamen voor hun uitspraak. Daarom laten ze mij continu ploeteren met gebrekkig Spaans… Ach, het is goed voor me!
Zondag ben ik naar de kerk gegaan met Guiliana, de oudste dochter van het gezin. Het was heel fijn om daar te zijn en veel te herkennen in de liederen, maar vooral om heel scherp te ervaren dat God 100% dezelfde is hier. Natuurlijk weet je dat van tevoren, maar ik kan met herinneren dat het veel geluk bij me losmaakte. Die zondagmiddag hadden we een barbecue met vrienden van de familie. De bbq – hier heet dat: asado- was LEKKER! Zo ongeveer elk huis in Mendoza, hoe klein ook, heeft een enorme grill in de tuin staan met daarnaast een soort vuurkorf. Ze gebruiken geen kooltjes, maar gewoon hout. Bovendien is het vlees super mals en groot. Sinds de asado begrijp ik een beetje waarom mensen verliefd op eten kunnen zijn. Dit was echt imponerend! Zondagmiddag hebben we een uurtje geslapen en daarna was het alweer tijd voor een enorm diner. Uit respect en waardering voor de cultuur heb ik een beetje gegeten, maar uiteraard zat ik nog helemaal vol van de bbq. En op zondagavond gaat elke inwoner van Argentinie shoppen tot een uur of 23:00. Heel apart! Dus dat deden wij ook, maar ik heb niks gekocht.

En dit is het punt waarop ik besluit om niet per dag te gaan schrijven, maar meer een algemeen verhaal over de afgelopen tijd. Ik zal zeker momenten uitlichten, maar elke dag ga ik niet trekken. ;)